(مجموعه موشن گرافیک یک سیاره مریض-قسمت پنجم)
قسمت چهارم را از اینجا مشاهده کنید.
در قرن 18 میلادی که تازه موتوربخار اختراع شد، همه از این وسیلۀ به‌روز، شگفت‌زده شدند. اما کسی اون موقع حواسش به آینده نبود.
اما من و شمایی که امروز داریم زندگی می‌کنیم این سوال برامون پیش میاد که این همه دی اکسید کربن از کجا اومد؟
شاید بگین افزایش جمعیت یا توسعۀ شهرها دلیلشه. اما ریشۀ اصلی، سبک زندگیِ پرمصرف ماست. چون ما برای وسایلی که روزانه استفاده می‌کنیم نیاز شدیدی به انرژی داریم. باید بدونین عطش مصرف، عواقب خطرناکی برای سیارۀ ما داره.
نیاز به انرژی رو با سوزوندن زغال سنگ، گاز یا نفت برطرف می‌کنیم. چیزایی که از موجودات و فسیل‌های مدفون در زمین به دست میاد و بهشون سوخت‌های فسیلی می‌گیم. زندگی و رفاه ما امروزه به سوختن زغال‌سنگ در نیروگاه برق، نفت یا گاز طبیعی وابست‌ست.
درسته که سوخت‌های فسیلی پرِ انرژی‌اند اما یه مشکل بزرگ هم دارن: سوزوندن و مصرف اونها باعث تولید کربن میشه.
در سال 2009 به طور معمول هر فرد 17 تن دی‌اکسیدکربن در یک سال تولید کرده که معادل چیزیه که 4 تا فیل غول پیکر روی هم درست می‌کنن!
این دی اکسید کربن‌ها توی جو زمین انباشته می‌شن و همون‌طور که در قسمت قبل دیدید با یه معادلۀ ساده باعث اثر گلخانه‌ای و تغییرات اقلیمی می‌شن: دی اکسید کربن بیشتر = گرمای بیشتر.
تمام دانشمندان و دولت‌ها دیگه می‌دونن که دی اکسید کربن، بیش از توان زمین تولید میشه. برای نجات زمین از بحران‌های آب و هوایی توافق‌نامه‌های بین‌المللی‌ای هم منعقد گردیده تا کمی جلوی انتشار کربن رو بگیرن. یکی از اهداف این توافق‌نامه‌ها اینه که سوخت‌های پاک جایگزین سوخت‌های فسیلی بشه.
اما تا وقتی که جدی‌تر همه ما برای کاهش تولید کربن دست به کار نشیم، چرخه حیات، نجات پیدا نمی‌کنه.
قسمت بعدی رو می‌تونید در اینجا ببینید.
